- Σφίγγα
- Η Σφιγξ των αρχαίων Ελλήνων. Μυθολογικό τέρας της Βοιωτίας με πρόσωπο ή και στήθος γυναίκας, σώμα λιονταριού, φτερά όρνιθας και ουρά φιδιού. Η Σ. ήταν κόρη της Έχιδνας και του Τυφώνα ή του Όρθρου. Κατά τον Ησίοδο, η Σ. ονομαζόταν Φιξ και ήταν κόρη της Χίμαιρας και του Όρθρου. Είχε διδαχτεί από τις Μούσες το εξής αίνιγμα: Τι έστιν ο μεν έχων φωνήν, τετράπουν και δίπουν και τρίπουν γίγνεται; (τι είναι αυτό που έχει φωνή και γίνεται τετράποδο, δίποδο και τρίποδο;). Καθόταν σ’ ένα βράχο του Φικίου όρους (σημερινού Φαγά), που χωρίζει τις πεδιάδες της Θήβας και της Κωπαΐδας, και έλεγε το αίνιγμα της στους Θηβαίους περαστικούς. Επειδή δεν μπορούσαν να το λύσουν, τους καταβρόχθιζε. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το πώς βρέθηκε η Σ. σ’ αυτό το βράχο. Κατά μια εκδοχή, την είχε τοποθετήσει εκεί ο Άρης για να τιμωρήσει τους απογόνους του Κάδμου, που είχε σκοτώσει το δράκο της πηγής του στη Θήβα. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η Ήρα είχε στείλει τη Σ. για να εκδικηθεί τους Θηβαίους επειδή την περιφρονούσαν. Ο Οιδίπους έλυσε το αίνιγμα της Σ., λέγοντας πως ο άνθρωπος είναι εκείνος που περπατάει με τα τέσσερα όταν είναι βρέφος, με τα δύο όταν μεγαλώσει, και με τα τρία όταν γεράσει και αναγκάζεται να στηρίζεται σε ραβδί. Οι Θηβαίοι τον ανακήρυξαν τότε βασιλιά τους και του έδωσαν για γυναίκα, χωρίς να το ξέρει, τη μητέρα του Ιοκάστη, και η Σ. γκρεμίστηκε από τους βράχους. Οι παλιότερες γνωστές παραστάσεις της Σ. είναι από τους Δελφούς ή τα Σπάτα, και βρίσκονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Από τις παραστάσεις της Σ. που έχουν διασωθεί, η καλύτερη είναι εκείνη του Μουσείου της Αίγινας.
Η Σ. στη μυθολογία των αρχαίων Αιγυπτίων αντιπροσώπευε την ηλιακή θεότητα Ρα και αρχικά τοποθετούνταν στις εισόδους των ναών και των ανακτόρων, όχι μόνο για λόγους διακοσμητικούς, αλλά και λατρευτικούς. Παρίσταναν συμβολικά τον αγώνα του Χαρμακή, τις διαμάχες δηλαδή φωτός και του σκοταδιού, και τη νίκη του φωτός κατά του Τυφώνα, που συμβόλιζε το σκοτάδι. Οι Φαραώ του Μέσου Βασίλειου πολλαπλασίασαν τον αριθμό τους και τοποθέτησαν σειρές από Σ. και στις δυο πλευρές των κυριότερων λεωφόρων που οδηγούσαν προς τους ναούς και τα ανάκτορα της Θήβας (Λούξορ). Οι Σ. των αρχαίων Αιγυπτίων ήσαν τριών μορφών: η Ανδρόσφιγξ, ανθρωποκέφαλο λιοντάρι, που αποτελούσε συνδυασμό της ρώμης του λιονταριού με την εξυπνάδα του ανθρώπου, η Κριόσφιγξ, κριοκέφαλο λιοντάρι, και η Ιερακόσφιγξ, αετοκέφαλο λιοντάρι. Από τις Σ. που έχουν διασωθεί στην Αίγυπτο, οι πιο αξιόλογες είναι της Γκίζας, και της Μέμφιδας.
Η φτερωτή Σφίγγα της Νάξου στο ιερό των Δελφών (Αρχαιολογικό Μουσείο, Δελφοί).
Η Σφίγγα του Καΐρου (Γκίζα) με το ανθρώπινο πρόσωπο και το λιονταρίσιο σώμα συμβολίζει τη δύναμη των Φαραώ. Είναι έργο του Φαραώ Χεφρίν, που η πυραμίδα του φαίνεται στο βάθος.
* * *η / Σφίγξ, -ιγγός, ΝΜΑ, και Σφίξ, -ικός, και βοιωτ. τ. Φῑξ, φικός, Α1. μυθολογικό τέρας τών αρχαίων Ελλήνων και τών Αιγυπτίων το οποίο παριστάνεται συνήθως με πρόσωπο και στήθος γυναίκας, σώμα λιονταριού, φτερά όρνιθας και ουρά φιδιού2. ομοίωμα ή παράσταση αυτού τού τέρατος3. (ως προσηγορικό) (για πρόσ.) αυτός που μιλά με αινιγματικό τρόπο, αυτός που αποκρύπτει τη σκέψη του, κρυψίνουςαρχ.(ως προσηγορικό)1. (για πρόσ.) άρπαγας, άπληστος2. πόρνη3. είδος πιθήκου τής Αιθιοπίας («σφίγγες καὶ κυνοκέφαλοι», Αρτεμίδ. Ταρσ.).[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. Σφίγξ, -ιγγός έχει συνδεθεί μάλλον παρετυμολογικά με το ρ. σφίγγω, λόγω τής φωνολογικής ομοιότητας τών τ. Πιθανότερο, ωστόσο, είναι ότι πρόκειται για δάνεια λ., αιγυπτιακής προέλευσης, αρχικός τ. τής οποίας θα πρέπει να θεωρηθεί ο Σφίξ, -ικός ή ο Φῖξ, -ικός (πρβλ. Φίκιον όρος)].
Dictionary of Greek. 2013.